Το αφήγημα με τους Ινδούς υπέρ-Προγραμματιστές, λειτουργεί περισσότερο ως ανέκδοτο στον κλάδο μας παρά ως χειριστικό κίνητρο για καλύτερη απόδοση, όπως κάποιοι εσφαλμένα θεωρούν.
Το στόρι το έχω ζήσει σε πολλές και ξεχωριστές εκδοχές και όλες έχουν πάντοτε την ίδια κατάληξη. Την αποτυχία αλλά και ένα πολύτιμο μάθημα απο το πάθημα.
Ας ξεκινήσουμε όμως με κάποια πραγματικά δεδομένα. Η Ινδία είναι πλέον, η πολυπληθέστερη χώρα στον πλανήτη μας. Έχει πολύ καλούς Προγραμματιστές και φυσικά οικονομικά, ειναι πιο πιο ανταγωνιστικοί απο τους συναδέλφους της Ευρώπης, ΗΠΑ.
Πάμε τώρα στις φαντασιώσεις. Η κάθε γενίκευση συνήθως μας οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα. Επίσης ένας καλός Προγραμματιστής δεν μπορεί να κάνει θαύματα. Αν δεν υπάρχει καλή οργάνωση, πλάνο του τι φτιάχνουμε, αν αυτό το πλάνο αλλάζει συνεχώς, αν προχωράμε με το αγαπημένο μας φασόν και χύμα, αν υπάρχει πίεση χρόνου να βγούμε live προχθές, τότε η τεχνική αποτυχία είναι δεδομένη.
Η τεχνική επιτυχία λοιπόν, δεν είναι θέμα Εθνικότητας αλλά σοβαρότητας. Στοιχείο το οποίο απαιτεί άλλωστε η βιομηχανία της ανάπτυξης λογισμικού.
Αρκετοί επιχειρηματίες ή Project Managers, έχοντας συναναστραφεί στο παρελθόν με Έλληνες Προγραμματιστές, δοκιμάζουν κάποια στιγμή την τύχη τους στην Ινδία θεωρώντας ότι έτσι θα βρουν την Γη της Επαγγελίας.
Ποτέ βέβαια δεν αναρωτήθηκαν αν φταίνε οι Προγραμματιστές ή οι ίδιοι και το mentalility τους. Τα περισσότερα software houses, freelance Προγραμματιστές ή Προγραμματιστές υπάλληλοι, ειναι της λογικής ή πιο σωστά της στρατηγικής: “Ο πελάτης/εργοδότης έχει δίκιο και δεν του χαλάμε τις φαντασιώσεις.”. Συμφωνούν με ότι τους πεις απλά για να ξεκινήσει μια συνεργασία.
Αν λοιπόν ένας επιχειρηματίας ξεκινά με την λογική του τα ξέρω όλα και αυτό που φαντάζομαι το θέλω live σε Χ ημέρες διότι μετά έρχεται η απόλυτη καταστροφή, χωρίς φυσικά ανάλυση και πλάνο, τότε εκ των πραγμάτων θα αποτύχει και μετά θα του φταίνε ποιοι άλλοι; Οι προγραμματιστές που δίνουν άνιση μάχη στα χαρακώματα με τα… μπαλώματα!
Πρόσφατα ένας επιχειρηματίας επικοινώνησε μαζί μου, διότι είχε αναπτύξει μια πλατφόρμα με έναν Ινδό Προγραμματιστή. Αναζητούσε πλέον κάποιον Έλληνα Προγραμματιστή να συνεχίσει το project και αυτό γιατί είχε παράπονο από τον χρόνο που έβγαιναν πλέον τα task.
Σε μια κλήση μαζί του με share screen, είδα την πλατφόρμα να σκάει στο 30% των κλικ - επιλογών του μενού αλλά και την βάση δεδομένων. Ένα σχήμα βάσης όπου στο γρήγορο πέρασμα, είδα παιδαριώδη λάθη όπως για παράδειγμα το status ενός entity να ειναι string, να υπάρχουν καρφωτά πεδία is_admin κ.α.
Η πρώτη εκτίμηση μου ήταν πώς αυτό το project δεν μπορεί να συντηρηθεί πλέον ούτε από αυτόν που το έγραψε, πόσο μάλλον από κάποιον άλλο. Τόσοι μήνες δουλειάς και τόσες χιλιάδες ευρώ δηλαδή οδήγησαν όχι σε live προιον όπως θα ήθελε αλλά σε αδιέξοδο.
Κάλλιστα θα ρωτήσει κάποιος. Δηλαδή με Έλληνες Προγραμματιστές δεν θα οδηγούνταν σε αδιέξοδο το project; Την απάντηση την έδωσα παραπάνω. Δεν είναι θέμα Εθνικότητας αλλά σοβαρότητας.
Στην ανάπτυξη λογισμικού υπάρχουν κάποιοι κανόνες:
- Χωρίς ανάλυση θα οδηγηθούμε σύντομα σε ομαδική ψυχανάλυση.
- Ένας στόχος χωρίς πλάνο είναι απλά μια ευχή.
- Οι φαντασιώσεις ειναι καλές μόνο όταν αυτές παραμένουν εντός ερωτικού πλαισίου. Σε διαφορετική περίπτωση θα μας οδηγήσουν σε λάθη και αστοχίες.
Ο κανόνας #3 ισχύει γενικότερα στην ζωή.
